Najwyższy szczyt Belgii czyli spacer po bagnach

-
Prawie niespodziewanie przyszedł jeden z nielicznych świątecznych wolnych dni w Belgii, 30 maja, czwartek. Ewa zapracowana, ja oczywiście pracujący w piątek, w sobotę tropienie... Ponieważ doświadczenia nie idą do końca zgodnie z planem, jak to nauka sobie, a życie sobie, i wyszło że nie ma na czwartek komórek do doświadczeń, mieliśmy czas na dłuższy wyjazd. Padło na planowany już od jakiegoś czasu najwyższy szczyt Belgii. Pojechaliśmy, popatrzyliśmy i... poszliśmy na spacer po otaczających bagnach.





Dość miła pani w informacji turystycznej poinformowała nas, że wprawdzie na "główną" trasę z psem wchodzić nie wolno, ale omijając jej część już można. Wyszło przy tym, że pracowicie znaleziona przeze mnie trasa, wydrukowana, została w domu. Mieliśmy więc tylko lokalną książeczkę i wskazówki, wybiórcze i niedopasowane do naszych oczekiwań. Wprawdzie wyznaczone są szlaki spacerowe wokół, ale... nie ma żadnej ich mapy. Belgijska niechęć do zobrazowania przestrzeni jest porażająca.
Trasę już w trakcie zmodyfikowaliśmy, więc z planowanych 8,5 km, przyciętych o część zamkniętą dla Moyraka, wyszło blisko 12. Męczący fragment był tylko jeden i to krótki, przez las - poza tym płasko do bólu, miejscami mokro w pobliżu moczarów. Całość okolicy bowiem to płaskowyż, bynajmniej żadne góry...





W mniej podmokłych rejonach wystarczyły krótkie turystyczne buty, w bardziej podmokłych były poustawiane podeściki. 












Znalazło się ciut bardziej suche miejsce na chwilę szaleństwa i odreagowanie łażenia na smyczy...



Oraz na obowiązkowe , Moyrackim zdaniem, tarzanie się w trawie. Podobno aktywność ta ma na celu zebranie trochę lokalnego zapachu na własne futro, ale my podejrzewamy, że Moyra po prostu ma z tego ogromną frajdę. 



Później dostrzegliśmy jakieś urozmaicenie w budowie terenu...






I nawet przyszło nam się na nie wspiąć. 



Po obejściu okolicy wróciliśmy na parking (tuż przy najwyższym miejscu w Belgii) i wspięliśmy się kolejne sześć metrów wyżej... na betonowe schody, które z przyczyn, co do których nie jesteśmy zgodni, zostały dostawione, żeby z 694 metrów móc wspiąć się jeszcze te 6 do pełnych 700 npm.




I tyle z naszych coraz dłuższych wypadów, budowania formy porannymi biegami po lesie. Nie zrażamy się jednak, postanowiliśmy, że w czasie pobytu zrobimy całą koronę Beneluxu. Belgia już zaliczona.

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

I po kursie...

-
Obraz
W środę i czwartek były egzaminy Nie poszło mi. O 98% mogłam sobie pomarzyć. Nie wiem jak oni robią skalę, bo 77% oceniane jest na bardzo dobrze, powyżej - doskonale. Chyba nie zdarza się, żeby kursanci zdawali bez błędów.  No tak czy inaczej z czytania mam ocenę doskonała, z pozostałych bardzo dobre. Być może pisanie wyciągnęłabym wyżej, ale naprawdę było mało czasu. Napisałam na styk, ale spisałam faktycznie całe półtorej strony.  Tu dowód na to, jak miło czuję się próbując mówić po niderlandzku we Flandrii.  Karteczka głosi: chętnie udzielimy wszelkiej pomocy W JĘZYKU NIDERLANDZKIM.  Któregoś dnia ulało się pracownikom poczty... Ja im się nie dziwię, mnie dosłownie trzepie  jak słyszę francuski.  Tak czy inaczej mam certyfikat. Znajomość języka na poziomie A2. Obiecuję sobie, że przez następne 6 tygodni zrobię kolejny poziom ale jakoś w to nie wierzę. Wiecie, jak jest z motywacją u ADHDowców.  Napisałam dziś do Pietera, mojego opiekuna z VDAB, że ch...
Czytaj więcej

W końcu gdzieś się ruszyliśmy

-
Obraz
Ostatnio mocno zasiedzieliśmy się w domu. Faktem jest, że żadnego z nas nie ciągnie zbytnio do ludzi.  Jakoś nie odczuwamy potrzeby przebywania w tłumie.  Nie pamiętam kiedy ostatnio byliśmy w jakiejś knajpie, czy restauracji. No dobra, to było tylko takie wyrażenie. Oczywiście, że pamiętam. Na piwo i frytki poszliśmy ze dwa razy jeszcze w Namur, w sierpniu 2018 roku, a podczas zeszłorocznej wizyty w Leuven we wrześniu zjedliśmy sushi w restauracyjnym ogródku.  Jakieś dwa tygodnie temu Joshua trafił na informację, że w Luik jest wystawa na temat prac Da Vinciego i postanowiliśmy się na nią wybrać.  Trochę nie tego się spodziewaliśmy, ale i tak było ok.  O ile techniczne możliwości prezentowania eksponatów są obecnie fantastyczne, to co do ich wykorzystania mam pewne uwagi.  Jak dla mnie było zdecydowanie zbyt głośno i zbyt jasno.  Elektroniczny przewodnik trzeba było trzymać przed sobą, bo nie było mowy o przyłożeniu słuchawki do ucha, a nagrania odsłu...
Czytaj więcej

Z pamiętnika bezrobotnej.

-
Obraz
  Jakiś czas temu Pieter kazał mi przyjechać do Vilvoorde podpisać papiery kierujące mnie na kurs niderlandzkiego.  We wszystkich rządowych jednostkach, w tym w szpitalach rejestracja odbywa się na podstawie elektronicznego ID, czyli karty z chipem.  Kurs zaczął się w sierpniu. Próbowałam swoich sił - wszak dogaduję się coraz lepiej - by dostać się na wyższy poziom ale mi się nie udało. Trochę lipa, bo zawaliłam test, robiąc go na czas. Ot, wciąż mając w głowie wzorce egzaminowania na studiach farmaceutycznych patrzyłam na pasek czasu odliczający do 80, który przesuwał mi się szybciej, niż liczba zrobionych zadań i założyłam, że musze się spieszyć.  Tak czy inaczej chodzę grzecznie na kurs, który daje mi nieprawdopodobnie w kość i to mimo, że prawie nie musze się uczyć! Prawie, bo jednak zawsze znajdzie się coś nowego no i są zadania domowe.  Wstaję 6:10 więc jak dla mnie to w środku nocy i chyba to jest najbardziej wykańczające. Zabieram Moyrę na spacer, żeby J...
Czytaj więcej