Piwo i czekoladki

Od kiedy Joshua pracuje wszystko się skomplikowało. Porannym spacerem staramy się dzielić, ale tak długo jak słońce wschodzi po 8,  (Od kiedy napisałam pierwszą wersję tego posta już o 7:40). Moyraka do parku mam szansę zabrać tylko ja. Zwłaszcza, że w pracy nie robię teraz żadnych doświadczeń. Pracuję w stylu japońskim: 20% praktyki, 80% planowania. Dzięki temu nie ma znaczenia czy zacznę o 9 czy o 10. Zwykle w biurze siedzę krócej, ale dorabiam wieczorem w domu. Od kiedy mogę sobie na to pozwolić jest trochę lepiej, również z moim kręgosłupem. (Niestety do dobrze jeszcze daleko, ale mam sześciotygodniowy plan naprawczy, może będzie lepiej). I znów - od kiedy to napisałam minęły cztery tygodnie - jest lepiej. Po pracy czasem udaje mi się zrobić jakieś małe zakupy. Większość jedzenia i tak Joshua kupuje w sobotę, ale o rozsądnym odżywianiu się nie ma mowy. Po prostu zawsze czegoś braknie. Jak nie składników, to siły i woli. Dodatkowo jest mi ciut trudniej, bo chciałabym przejść na di

Tak już jest: budzimy się rano, czasami trochę wcześniej, Ewa ma szczęście - i odpowiednią pracę - trochę później, a następne po pracy i dotarciu do domu jest ostatnie wyjście z psem i koniec dnia. No, prawie. Teraz się cieszę, że jednak nie mam do roboty jeszcze dalej, bo przy takim czasie zajętym w ciągu dnia, każde dodatkowe 10 minut byłoby po wielekroć bardziej męczące. W ostatni łykend stycznia zostaliśmy "wrobieni" w organizację tropienia. Wrobieni - bo w sumie robiliśmy nie tak dawno (czasowo może, ale są dwa razy w miesiącu) i kolejkę miała koleżanka z sąsiedztwa (mieszka bodajże w Charleroi), ale coś jej wypadło. Ewa od dłuższego czasu ciągle ma jakieś pomysły na bieganie z psami, psy z nosami przy ziemi, więc wytyczyliśmy trasę po ścieżkach w psim ulubionym lesie, wrobiła kolegę z uniwerku na uciekiniera, a kolejne dwie krótsze trasy ulokowała w okolicy domu. Ponieważ miało być zimno i śnieg, lunch miał być u nas w mieszkaniu. Ba, zorganizowała barszcz i przez pół

Od czasu zakupu netbooka mam wprawdzie - powiedzmy - normalny komputer ze sobą w czasie godziny przesiedzianej w pociągu, jednakowoż brakuje dostępu do sieci. Wiem, mogę sobie postawić wifi z telefonu, ale jakoś... mogę też robić coś innego i nie być ciągle na smyczy (własnej z resztą) wiecznego przywiązania do tej pajęczyny. W sumie nie jest to nawet takie złe, pomijając ciut mniejsze klawisze i ich francuski układ, który można po prostu zignorować i nie patrzeć na literki, wreszcie mam czas coś na bloga napisać. Zatłoczony peron metra w porannym szczycie. Czy jest co..? To już inna bajka. W przeciwieństwie do Stanów życie tutaj nie jest tak bardzo obce pod względem otaczającego świata i ludzi, nie ma aż takich zaskoczeń i różnic. Gdyby nie otaczający przechodnie gadający w zasadzie całkiem (dla mnie) niezrozumiałym językiem byłoby mocno jak w starym kraju: śmieci na ulicznych trawnikach, samochody postawione byle gdzie na awaryjnych, spóźnione pociągi... A propos tego ostatn