Wesołych świąt! - część druga

-
W wigilię rano Joshua pojechał do Brukseli do pracy. Trochę to było szalone, ale jak stwierdził, inaczej w ogóle nie ruszylibyśmy się z domu, a przejazd do pracy nie zajmie więcej, niż z Namur.
My z Moyrakiem wstałyśmy zaraz po wschodzie słońca, około 8:50. Dzień zaczęłyśmy od spaceru po plaży. Było w miarę pusto, więc mogłam puścić nasze bydlę luzem. Połaziłyśmy jakieś półtorej godziny i postanowiłam wrócić do pokoju na śniadanie, obiecując Moyrakowi, że pójdziemy jeszcze na plażę w okolicy pory lunchowej.






Niestety w pokoju Moyra odmówiła odpoczywania, a to nie jest dla niej najlepsze. Za to po lunchu zaczęła znikać plaża. Poziom wody podnosił się tak szybko, że omal same nie utknęłyśmy na wyżej położonym kawałku piasku. 





Poza tym na plażę wyległo dużo ludzi (część z nich z psami) i większość spaceru musiałyśmy zrobić na smyczy. Choć trafiło się i fajne towarzystwo. Para z dwoma labkami, do których przyłączyłyśmy się na wspólny spacer, kilka innych spokojnych psów. Ostatecznie na paży spędziłyśmy prawie cały czas do powrotu Joshuy, a później z nim - do zachodu słońca. 



A później w końcu Moyra poszła spać. 


Wigilię mieliśmy niezbyt wyszukana i trochę niedosoloną, bo przy robieniu zakupów zapomnieliśmy o soli, ale to przecież nic strasznego. 




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Modowe zawirowania i impreza u pani ambasadorki.

-
Obraz
Jakiś czas temu Joshua przeczytał gdzieś o analizie kolorystycznej i postanowił zafundować mi ją na prezent. Początkowo zupełnie nie byłam do tego przekonana, "bo przecież wiem jak się ubierać". Ale trochę o tym poczytałam i w końcu zaintrygowało mnie którą jesienią jestem. (Bo typy kolorystyczne nazywa się od pór roku i tego jakie kolory w jakiej porze dominują w przyrodzie.)  Wysłałam swoje fotki kolorystce.  Dostałam opis mojego typu urody, ciepłej jesieni, zdjęcia w ładnych, kolorystycznych ramkach i paletę kolorów, w których wyglądam najkorzystniej, z informacją czego absolutnie powinnam unikać. Zaczęłam się przyglądać i faktycznie zauważać różnicę.  Stwierdziłam, że faktycznie, to nie jest ściema! (W sumie, to ma to podstawy, bo choć dotyczy estetyki i naszej percepcji, to opiera się na fizyce).  Moje barwy są mocno kolorowe i intensywne, a ja przywykłam do szarości, brązów (te ostatnie na szczęście są w mojej palecie) i czerni. Ale faktycznie, w czerni wyglądam blado,
Czytaj więcej

Post zbiorczy na różne tematy

-
Obraz
Chwilę zeszło, a z powodów, które opisze poniżej, mam zaległości w pisaniu, więc wrzucam kilka tematów na raz.  Dwa tygodnie temu byli u nas na tydzień znajomi z Londynu, Jo i Justin. Super było ich gościć, fajnie było się wybrać na wspólne zwiedzanie. Fotka z wycieczki do Brukseli Przez ten tydzień był niezły cyrk z jedzeniem. Justin jest uczulony na gluten a Jo ma swoją przypadłość, tak czy inaczej jest na diecie ketogenicznej. Do tego ja, jako weganka z alergiami pokarmowymi. Mix nie do połączenia. Gotowanie/ przygotowywanie posiłków każdy robił oddzielnie, całe szczęście mam od taty opisane "pieczywo" "mięso" "warzywa" deski do krojenia, więc nie zanieczyszczaliśmy ich sobie wzajemnie (tak, to wystarcza by wywołać reakcję alergiczną). Poza tym Jo i Justin zrobili solidne zakupy tego, co sami mogą jeść. Oczywiście nie byli w stanie opróżnić wszystkich opakowań, a ponieważ lunche jedli podczas zwiedzania, w ogóle wszystkiego nie dojedli. 😆  Przez tydzie
Czytaj więcej

Szukania pracy ciąg dalszy

-
Obraz
Minęły już trzy miesiące, a ja dalej nie mam pracy. No dobra, brak pracy miał jedną zaletę: Musiałam odstawić lek, który odstawia się bardzo ciężko. Przez bite dwa miesiące czułam się naprawdę źle. Obniżałam dawkę o 10% tygodniowo i po każdym zmniejszeniu dopadał mnie koszmarny ból głowy, zawroty, które nie były do końca zawrotami i nudności. Raz wyrzuciłam za dużo na raz i zaczęłam rzygać jak przysłowiowy kot. Poza tym miałam ogromną potrzebę jedzenia. Tak, wiedziałam, że przytyję, ale kiedy byłam napchana, jakimś cudem czułam się mniej koszmarnie, więc jadłam. Łatwo się mówi "wytrzymaj, to tylko zawroty głowy." Znam ludzi, którzy i 10 lat biorą niepotrzebny im lek z tej grupy i nie potrafią odstawić. Ja trochę oszukiwałam. Po prostu wiedziałam jak pomóc sobie na sam koniec, kiedy trzeba zejść na zero. W końcu po 2,5 miesiąca się udało.  Może to i lepiej, że czując się tak okropnie nie musiałam robić nic ważnego.  Tak klasycznie obijam się dopiero od półtora miesiąca, ale to
Czytaj więcej