Namurskie spacery

-
Wciąż zaznajamiamy się z okolicą. 
Miasto naprawdę jest śliczne. Urocza zabudowa, mnóstwo zieleni... Niestety 99.9% owej zieleni jest prywatnej.  To z perspektywy psiarza odbiera sporo radości. 

Ale nie narzekamy. W zasięgu spacerowym są fajne miejsca. Na przykład wczoraj w deszczu łaziłyśmy z Moyrakiem dobre 2h po Bouge i w parku. Spacer należał do tych według Moyraka najudańszych, bo była i zabawa i chwila treningu i zupełnie nowe miejsca i takie znane, gdzie można biegać luzem. I nawet spotkałyśmy panią z dwiema suńkami Basenji a na koniec napatoczył się bezdomny przed którym można było ostrzec panią. (Bezdomny nocuje w namiocie na polance w parku i był pod wrażeniem instynktu mojego stróża. Moje szczęście, że się nie przestraszył, bo było tak pusto, że straciłam czujność, a jednak Moyra to nie Korlat i nie można jej jeszcze ufać.)
Wieczorami chodzimy po mieście, odkrywamy nowe zaułki i robimy zdjęcia. 

Tu kolekcja z czwartkowego wyjścia na cytadelę: Szliśmy od strony parku, więc najciekawsze zostało nam na inny wypad. 


  









A tu widoki z góry na miasto: 

Tu na południe, na Jambes


 A tu na północ: Namur z katedrą i za nim Belgrade.

 A tu trochę bardziej na wschód: Namur i za nim Bouge.


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Modowe zawirowania i impreza u pani ambasadorki.

-
Obraz
Jakiś czas temu Joshua przeczytał gdzieś o analizie kolorystycznej i postanowił zafundować mi ją na prezent. Początkowo zupełnie nie byłam do tego przekonana, "bo przecież wiem jak się ubierać". Ale trochę o tym poczytałam i w końcu zaintrygowało mnie którą jesienią jestem. (Bo typy kolorystyczne nazywa się od pór roku i tego jakie kolory w jakiej porze dominują w przyrodzie.)  Wysłałam swoje fotki kolorystce.  Dostałam opis mojego typu urody, ciepłej jesieni, zdjęcia w ładnych, kolorystycznych ramkach i paletę kolorów, w których wyglądam najkorzystniej, z informacją czego absolutnie powinnam unikać. Zaczęłam się przyglądać i faktycznie zauważać różnicę.  Stwierdziłam, że faktycznie, to nie jest ściema! (W sumie, to ma to podstawy, bo choć dotyczy estetyki i naszej percepcji, to opiera się na fizyce).  Moje barwy są mocno kolorowe i intensywne, a ja przywykłam do szarości, brązów (te ostatnie na szczęście są w mojej palecie) i czerni. Ale faktycznie, w czerni wyglądam blado,
Czytaj więcej

Post zbiorczy na różne tematy

-
Obraz
Chwilę zeszło, a z powodów, które opisze poniżej, mam zaległości w pisaniu, więc wrzucam kilka tematów na raz.  Dwa tygodnie temu byli u nas na tydzień znajomi z Londynu, Jo i Justin. Super było ich gościć, fajnie było się wybrać na wspólne zwiedzanie. Fotka z wycieczki do Brukseli Przez ten tydzień był niezły cyrk z jedzeniem. Justin jest uczulony na gluten a Jo ma swoją przypadłość, tak czy inaczej jest na diecie ketogenicznej. Do tego ja, jako weganka z alergiami pokarmowymi. Mix nie do połączenia. Gotowanie/ przygotowywanie posiłków każdy robił oddzielnie, całe szczęście mam od taty opisane "pieczywo" "mięso" "warzywa" deski do krojenia, więc nie zanieczyszczaliśmy ich sobie wzajemnie (tak, to wystarcza by wywołać reakcję alergiczną). Poza tym Jo i Justin zrobili solidne zakupy tego, co sami mogą jeść. Oczywiście nie byli w stanie opróżnić wszystkich opakowań, a ponieważ lunche jedli podczas zwiedzania, w ogóle wszystkiego nie dojedli. 😆  Przez tydzie
Czytaj więcej

Szukania pracy ciąg dalszy

-
Obraz
Minęły już trzy miesiące, a ja dalej nie mam pracy. No dobra, brak pracy miał jedną zaletę: Musiałam odstawić lek, który odstawia się bardzo ciężko. Przez bite dwa miesiące czułam się naprawdę źle. Obniżałam dawkę o 10% tygodniowo i po każdym zmniejszeniu dopadał mnie koszmarny ból głowy, zawroty, które nie były do końca zawrotami i nudności. Raz wyrzuciłam za dużo na raz i zaczęłam rzygać jak przysłowiowy kot. Poza tym miałam ogromną potrzebę jedzenia. Tak, wiedziałam, że przytyję, ale kiedy byłam napchana, jakimś cudem czułam się mniej koszmarnie, więc jadłam. Łatwo się mówi "wytrzymaj, to tylko zawroty głowy." Znam ludzi, którzy i 10 lat biorą niepotrzebny im lek z tej grupy i nie potrafią odstawić. Ja trochę oszukiwałam. Po prostu wiedziałam jak pomóc sobie na sam koniec, kiedy trzeba zejść na zero. W końcu po 2,5 miesiąca się udało.  Może to i lepiej, że czując się tak okropnie nie musiałam robić nic ważnego.  Tak klasycznie obijam się dopiero od półtora miesiąca, ale to
Czytaj więcej